Miałam to szczęście, że wychowywałam się z myślą, że zaangażowanie jest ważne, że okolica jest ważna, że życzliwość sąsiedzka jest nawet bardzo ważna. Dlatego myślę mam w sobie, choć czasem niesłusznie, takie poczucie odpowiedzialności za sprawę. Chciałam być świadoma i zaangażowana.
Oczywiście zaczęło się od parafii (no bo gdzie indziej by mogło?). Przez małe akcje charytatywne polegające raczej na kwestowaniu dotarłam do harcerstwa. Te ostatnie jednak trzeba było sobie zorganizować od początku. Robiłam to z siostrą. Z ogromną pasją i ideowością, w przywiązaniu do ludzi. Mimo, że współpraca w wyższej strukturze się nie układała, nie potrafiłam odpuścić. Po prostu bardzo mi zależało. Śmieję się, że pod kątem działania to tam doświadczyłam chyba wszystkiego, co najgorsze, ale i najlepsze. Choć raczej na negatywnym przykładzie, to tam zrozumiałam, jak ważny jest zespół – każda osoba w nim i jej komfort działania; że nie wszystko załatwia „dobra” osoba liderująca. I że nie wszystko ode mnie zależy. A hierarchia w organizacji jest, a przynajmniej bywa, destrukcyjna dla działających i dla niej jako całości.
Wchodziłam w jeszcze wiele różnych miejsc, m.in. do młodzieżowych organów doradczych przy ministrze edukacji i ministrze klimatu. I paradoksalnie, mimo wyraźnych komunikatów, że nasze zdanie nie jest ważne, że mamy spełniać tylko wizerunkową rolę, wciągnęło mnie to do polityki. Ale zupełnie innej. Właśnie takiej, jakiej nie obserwowałam, nie doświadczałam, czyli rzetelnej, otwartej, równej i różnorodnej, postępowej, solidarnościowej i skutecznej.
I na jej rzecz staram się dzisiaj pracować, nie tak rewolucyjnie (choć i to jest potrzebne), ale oddolnie, w tempie, jakiemu lokalne społeczności są w stanie sprostać. Do tego rozwijająca się Fundacja Edukacji i Aktywizacji Społecznej jest narzędziem.
